|
Kaç gündür, belki de kaç aydır elime kağıt kalem almıyorum, alamıyorum…
Benim gibi derdini harflere, cümlelere ve yazılara dökenler bilir bunun ne
kadar zor bir şey olduğunu. Şuan bile önümde bilgisayar parmaklarım klavyenin
tuşlarında. Alamıyorum elime o kalemi, yazdığım her cümlede bir acı, değişen
her sayfada bir göz yaşı bırakmaktan yoruldum belki de… Belki de artık
yazdıklarımı kabullenmekten korkuyorum. Çünkü ne zaman geçsek o masanın başına,
ne zamanki elimize o kalemi alıp yazmaya başlasak işte o an her şey bitmiş
oluyor. Çükü devam eden bir şeyi yazmıyoruz, yazamıyoruz… Ya biz bitmiş
oluyoruz, ya da onlar.
Yazarken kabullenmekten korkuyoruz bazen, bazense yazarken kabulleniyoruz
gerçekleri. Bu karmaşık dünyanın en karmaşık yaratıklarıyız aslında. Ve bazen
yazarak çözebiliyoruz bu karmaşıklığı. Edip Cansever’inde dediği gibi; “Neden
yazılır bir şiir. Neden okunur bunca yazı. Çünkü nasıl alışabilir
başkaca. İnsanın karmaşıklığı… “
İşte bu yüzden parmaklarınız uyuşana kadar yazın. Yazın ki içinizde bir
yerlerde kalmasın yaşanılanlar. Açın
kağıdı, kalemi ve içinizde kalan kimseye söyleyemediklerinizi yazın. Yazın
işte, o harflerle beraber kaybolsun üzüntüler, kederler… Yazın ki geriye dönüp
baktığınızda ne kadar güçlü olduğunuzu tekrar tekrar hatırlayabilin.
|