|
Sevgili okuyucu biliyorsun kırılamaları...sevilmeleri. Bu hayatta hep mi üzüldük, hep mi kırıldık? Tövbe! İnkara karşıyımdır çokta mutlu olduk o kadar mutlu olduk ki belki hüzünlerimizi kelimelerden bir kalıba oturturduk ama sevinçlerimiz için bir kalıp aramaya ihtiyaç duymadık . Sevinçten içi içine sığmazdı insanın , üzülünce sığacak içi bile kalmazdı belkide .
Bilmiyorum belki bilmiyorsundur yada bilmiyoruzdur.
Ama mutlu olmalar güzeldi , acının bizdeki yeri ayrıydı mesela .
Acı ve hüzün oldukça , kıymetini bildik mutluluğun .
Çölde gezen bir bedeviye sunulan avuç içi kadar su hayatta içtiği en güzel su geliyorsa eğer , delik deşik olmuş bir kalbe de bir parça yara bandı o kadar iyi gelecektir .
Biz yaraları olmayan bir yüreğe yara bandı olmaya çalışınca da kıymet bilinmedik .
Biz sadece yanlış bir kalbe yara bandı olduk o kadar , onun haricinde pek bir suçumuz yoktu.
Sevdik sevilmedik , kıymet bildik ama bilinmedik .
Olsun be biz hiç karşılık beklemedik.
|