İkinci kata çıkan merdivenlerin  ilk basamağına oturup, annesi telefonunu getirirken, çözülmüş ayakkabı bağcığını bağladı. Alt kat da kendilerine aitti ancak evden son ayrılan kiracıları yaklaşık iki ay önce boşaltmıştı evi ve babası şimdilik evi kimseye kiraya vermek istemiyordu.

Annesi Koray’ın uzanabileceği yere kadar merdivenlerden inip, “Al oğlum” diyerek telefonu uzatıp “Yarım saat sonra baban gelecek. Nereye gidiyorsun şimdi?” dedi.
   Telefonu cebine koyarken “Biraz hava alıp gelirim anne. Yemeğe yetişirim merak etme.”dedi.
   “Peki oğlum.”
   “Hadi ben çıktım.”
   Yolda bir arkadaşına telefonundan mesaj gönderdi.
   “Ben postanenin oradayım. Gel de akşam ne yapacağımızı detaylı konuşalım.”
   Postanenin önündeki banklardan birine oturup arkadaşını beklemeye başladı.Paltosunun cebinden sigara paketini ve çakmağını çıkartıp sigarasını yakarken mesaj sesi geldi.
   “Tamam beş dakika içinde geliyorum bekle orada.”                        
   Tanıdık birisi geçerse içtiğini görmesin diye, dumanı çektikten sonra, işaret ve orta parmağının arasından avcunun içine doğru tutuyordu sigarayı. Nüfusu onbini geçmeyen küçük bir ilçeydi burası. Herkes birbiriyle samimi olmasa da, sima olarak çoğu tanışıktı diğer ilçe sakinleriyle.
   Yolun karşısındaki dar sokaktan çıkmış geliyordu arkadaşı. Sigarasını yere atıp üstüne basarak söndürdü. Elini kaldırıp selamladı Resul’ü.
   “Selam Kanka ne haber?”
   “İyidir kanka. Sen nasılsın?”
   “Aynı değişen birşey yok.Akşam ne yapıyoruz?”
   “Orhanlarda toplanıyoruz. Bizim tayfa gelecek yine işte.”
   “Tamamdır.Saat 8 gibi herkes oraya gelir.Senin okey takımını da getir gelirken.”
   “Hayrına Orhan’a bir okey takımı almak farz oldu zaten. Ne zaman onlara gitsek okeyin hamalı benim yahu.” derken gülümsüyordu.

“Bir tarafın mı eksilir taşısan sanki ne olacak. Amma tembel adamsın varya.”
   “Neyse tamam getiririz. Belediyeye gidelim hadi benim fatura yatırmam lazım. Evden çıkarken faturayı tutuştur- du yine valide sultan.”
   “Kanka sen git o zaman ben eve geç kalmayayım. Babam gelir onbeş dakika sonra.Yemekte evde olmam lazım malum.”
   Elini uzatıp, “Tamam o zaman ben de şunu halledip geçerim eve.”
   El sıkıştılar. “Akşam görüşürüz hadi.”
   Eve gittiğinde annesi yemek masasını hazırlamış,televizyon izleyerek babasının işten gelmesini bekliyordu. Koray dan beş dakika sonra babası da geldi. Hep birlikte yemeğe geçtiler. Çünkü babası bundan mutluluk duyar, ailesiyle birlikte yemek yemek hoşuna giderdi. Koray da bunu bildiği için akşam yemeklerine geç kalmaz babasından önce evde olurdu. Yemek bitene kadar kimse konuşmadı. Odada yalnız- ca televizyonun sesi vardı şimdi. Baba yemeğini bitirip,bütün gün çalışmış olmanın verdiği yorgunlukla, bedenini tekli koltuğuna bıraktı. Yemek doldurmaktan ve yemeğini yavaş yedi- ği için sofradan en son kalkan annesi de yemeğini bitirmişti.
   Babası kumandayı eline alıp “Ne yaptın bugün hatun? Nasıl geçti günün?” diye sordu annesine.
   Annesi masadaki bulaşıkları toplarken “Evdeydim bütün gün bey, ev işleri işte.”
   Kumandayla kanalları dolaşıp haber programı ararken “Arayan soran var mı?”
   Babası bunu sorduğunda annesi mutfaktaydı.

   ”Yok baba ben evdeyken kimse aramadı.”