Hüzne hapsedilen bir karanfilim Gönül izli toprağadır varsa sözüm Bitmiyor resimlenen sulu gözüm
Gülden geçsem derd-âşina olurum İstanbul hemrâh oldu yalnızlığıma Sende sor ömrü, şu devletli sadrıma
İzini sürer gözlerim, mukim acıların Beden de bulduğu, gönül feryadıdır Yere düşen ilk kan, şair insâfıdır
Ne bilir insan nerededir kalp kırıkları Güle sorabilen toprağı görür Var edene sorabilse toprağın altını görür
Bu şiir toprak mahsûlünün zekâtıdır Zenginlerin meclisine çağırmasınlar Bir garip karanfilim, bulutlar bana ağlasınlar. . .

|