Türkiye’nin yeri doldurulamaz iki büyük değeri. Anadolu-Rock’un temelini atan, sanatlarıyla, kişilikleriyle gıpta edilen, örnek gösterilen, “adam” gibi adam, “sanatçı gibi” sanatçılar…
      Barış Manço ve Cem Karaca’dan bahsediyorum.
      Programına verdiği isim gibi 7’den 77’ye herkesin gönlüne girmiş, fahri kültür elçimiz olmuş, şarkılarıyla coşturmuş, hüzünlendirmiş; varlığıyla güldürmüş, yokluğuyla ağlatmış, az söyleyip çok anlatmış; elleriyle konuşan adam, Barış… 
      Cem Karaca ise onun kadar şanslı olamamış. Yasaklarla, sürgünlerle dolu geçmiş sanat yaşamı. Vatanından uzaklaştırılmış, yıllarca yurt hasreti çekmiş. Ama buna rağmen, Türk Müziğinde kilometre taşı sayılabilecek eserlere imza atmış. Siyasi baskılar yüzünden uzaklaştığı ülkesine, yine siyasi bir elin uzanmasıyla dönebilmiş.
      Barış Manço milliyetçiydi. Şarkılarından, dış görünüşünden, çocuklarına verdiği isimlere kadar hep Türk Kültürünü yansıtmıştır. Hatta bir dönem, bir sağ partiden İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı adayı olmuştur.
      Cem Karaca ise –bu her ne kadar bir kısım “aydın” grubunun karnını ağrıtsa da- son zamanlarında tasavvufa yönelmesine, hatta bu yönde eserler bile vermesine karşın sağlam bir Marksist idi. Yukarıda bahsettiğimiz sürgün yıllarının sebebi de bu siyasi kimliği neden olmuştur.
      Bunları neden anlatıyorum? Ayrı ama aynı insan olabilmenin ne demek olduğunu öğretti bize o büyük insanlar. Siyah ile beyaz, soğuk ile sıcak neyse bir milliyetçi ile bir Marksist de öyle olmalı değil mi bizim mantığımıza göre? Ama onlar, çok iyi iki dost olmalarına, siyasi görüşlerindeki farklılıkların engel olamayacağını gösterdiler. Zıt kutuplarda durdular ama aynı yüreklere tercüman oldular, aynı grubu, aynı sahneyi paylaştılar, müziğin evrensel sesi oldular…
      Yani, iki rakip futbol takımı taraftarının, ırkların, mezheplerin, koca koca siyaset adamlarının yapamadığını onlar yaptılar.
      Fazla söze gerek yok. Nasıl “bir” olduklarını şarkı sözleri anlatıyor zaten:


Barış Manço: Hemşerim Memleket Nire?

Kendimi bildim bileli yollarda tükettim koskoca bir ömrü
Bir uçtan bir uca gezdim şu fani dünyayı
Okumuşu, cahili, yoksulu, zengini hiç farkı yok hepsi aynı
Sonunda bende anladım Hanyayı Konya'yı

Sanki insanlık pazara çıkmış ekmek aslanın ağzında
Bir sıcak çorba içer misin diyen yok
Dört duvarı ören çatısını kapatıp içten kilitlemiş kapıyı
Bir döşekte sana serelim buyur diyen yok

Tek bir soru hemşerim memleket nire?
Bu dünya benim memleket
Hayır anlamadın hemşerim esas memleket nire
Bu dünya benim memleket
Tövbe, tövbe, tövbe

Kardeşlik ve eşitlik üzerine uzun uzun nutuklar çekip
Niye senin derin benden koyu diye soran çok
Kaşının altında gözün var diye silahlanıp ölüme koşarken
Kalan dul ve yetim ne yer ne içer diye soran yok

Barış garibim bulamadı çözümü oturdu etti bunca sözü
Gelin hep beraber anlaşalım diyen yok
Zaten paramparça bölünmüş ve yaşanmaz olmuş dünyamız
Daha fazla kesip bölmeye hiç gerek yok

Tek bir soru hemşerim memleket nire?
Dedim ya yahu bu dünya benim memleket
Hayır, anlamadın hemşerim esas memleket nire
Bu dünya benim memleket
Tövbe, tövbe, tövbe

* * *

Cem Karaca: Ülkem Benim

Ülkem benim
Garip hüzünler içinde öylece mahzun...
Ülkem benim
Boynunu asla bükme
Bükme sakın o mağrur boynunu…
Ülkem benim!
Sana nasıl aşığım ben seviyorum seni hiç bir şeyi
Sevmediğim gibi... Ülkem…
Memleketim
Üzme asla canını
Hangi geceyi gördün ki güneşi doğmamış
Elbet hak dönemidir dönerde gelir
Bulur her şey yerli yerini
Memleketim, memleketlim
Memleketim benim, memleketlim
Aldığımdan daha güzel
Veremezsem seni çoluk çocuğuma
Lanet olsun bana...
Hele okudukça istiklal harbini
İnan bana.
Ülkem benim, memleketim benim
Canım, cananım
Yegâne sevdiğim
Hiçbir şey uğruna vazgeçemediğim
Memleketim.