G.G. 8 YENİ BİR DİL ARAMAK

“Buraların sesine ve ritmine alışmaya çalışıyorum, bunu sağlamak için bu ritme benimkini
  katmalıyım. İkisi birlikte yeni bir şarkı oluşturacak.Ozaman ben , sözcüklerime yeniden kavuşacağım. Çünkü aslında aradığım, sadece bana ait olan sözcükler. Şimdi zorlukla seçip ardarda dizdiklerimden farklı,içimde olduklarından adım gibi emin olduğum haşarı,olgun, sert,sevecen,mahcup ve atak o sözcükler…”
    Böyle bitiyordu,  uzun  bir aradan sonra paylaştığım ilk yazı.
    Daha sözcüklerime kavuşmadım,  geçen gece telefonda söylemeye çalıştım o sevgili sese, ama kavuşamadığım sözcüklerim olmadan ne kadar anlatabildim bilmem. Sonra   sesini  yazılarında da duyduğum bir başka sevgili arkadaşın yeni satırlarını okudum. İnsan yalnız olmadığını sanırken nasıl yalnızsa, yalnız olduğunu sandığında da yalnızdeğilmiş meğerse. Bir kez daha aydınlandım. (Bana da ışık  yetmiyor kardeşim,daha fazla getirin)
  Her sabah çenemi tutarak uyanıyorum. Bütün gece uykumda dünyaları çiğnemişim gibi bir acı…Sanırım dişlerim sıkılı hep, gündüzleri de.Hatta gülerken bile,ağız dolusu. Neden,bilmiyorum.
  Sokağa çıkmak için bir sebep yoksa,  uyduruyorum. Esrik, amaçsız ve hedefsiz gezinmelerim,  bir şeylere şaşırma özelliğim  ve  uzun süren sessizliğe dayanamayıp ortaya ilgisiz bir konu atma huyum da, sözcüklerim gibi saklanmaya çekildi.
   İnsanın içinde suskun bir kalabalık taşıması,hepsinin bir ağızdan konuşmasından betermiş. Ama dedim ya, onları cesaretlendirmek için konuşmayı başlatma iştahım yok şu sıralar.
   Yapay gündemlerin halısı altında çıkar pazarları kurulmuş. Yeni ve güçlü bir dil gerek , ve kuşkusuz bu dili bıçak gibi kullanacak bir yürek. Bitimsiz bir güç lazım dayanmaya, kifayetsiz
muhterislerin  aptallığı göz yaşartacak kadar aşağılık. Aptal ve bilgisiz kalmakta ısrar etmek ,işte bunun bahanesi yok. Bence, affedilesi değil.
   Pazar günleri  , eşofmanlı babalar ellerinde gazete ve  ekmekle  bakkaldan eve kahvaltı etmeye dönerken sokağa çıkıyorum.  Lütfen biraz evde kalınız, sonra her yer sizin  diye dua ederek…Birkaç ağaç, birkaç kedi ve mümkünse yerinden oynamış az miktarda taş görmeyi umarak.  Zira seçim öncesi telaşı sokakları sarmış.Her yerde inşaat var.(Aslında ben de yeniden inşa halindeyim.) Bombalanmış edasını hiç bozmuyor ben geçerken ana cadde. Zaten ben de onun  gri taşına,  kara tozuna meraklı değilim. Gölge istiyorum,kuytu istiyorum,dönemeç istiyorum, yokuş istiyorum.  Buralarda onlardan çok var neyse ki.  Sabahın serinliğinde sesler çok derinden
geliyor. Ara sokaklardaki  tenhalık bacaklarıma güç veriyor, yolu uzattıkça  açılıyorum. Açıldıkça
da  aynı meseleyi kafamda evirip çeviriyorum.
   Yeni bir dil….. Sakin ,alçak sesli, sevecen konuşmaların şiir gibi,şarkı gibi aktığı bir dil. Saf,enginve dingin sevginin dili: Benim yüreğimdeki  gibi….. Aklımdan önce yüreğimden çıkacak bir dil. Yüreğimden çıkıp aklıma varacak bir dil. Sarmalayan,sıcak fakat adil ve keskin. Güvenli  ,yeni
bir lisan.
   Sürekli bunu düşünüyorum. Kendi kendime de konuşup duruyorum bulduklarımı,içimden. Eh,benimle yaşayan o kalabalığın susması doğal, onlara vakit bırakmıyorum ki….
   Sanki bu meselenin çözümünü  bulursam bütün sorunlarım da çözüme ulaşacak. Peki ama neden?
   Belki de, şimdiye dek  söylediği dinlenir, yazdığı okunur biri
olarak kendi çevremde küçücük çaplı bir ünüm olmasına rağmen,  tecrübelerimin bana söylediklerimin dinlenmediğini, yazdıklarımın da okunmadığını göstermiş olmasından, üstüne bir
de çoook sonradan,yani atı alan Üsküdar’ı aşıp Anadolu’nun içlerine doğru yol
aldıktan sonra bana “Çok haklıymışsın” denmesinden…..Ve fakat heyhat! Bunun hiç
kimseye bir faydası dokunmamış olduğunu tekrar tekrar görmüş olmamdan…
 Korkuyor muyum? Evet, artık bunu yeniden yaşamaktan biraz korkuyor olabilirim. Korkunun herhangi bir ota faydası yok tabii, öffff bunu biliyorum.
  Korkuyor muyum? Evet,sıkıcı yazılar yazmaya devam etmekten korkuyorum, ama

yazmazsam hasta olacağımı da biliyorum.

   Aslında Nazım ne güzel söylemiş, her okunduğunda ayrı güzel:

   “Seversin dünyayı dolu dizgin
   Ama o bunun farkında değildir.
   Ayrılmak istemezsin dünyadan
    Ama o senden ayrılacak
    Yani sen elmayı seviyorsun diye
   Elmanın da seni sevmesi şart mı?”
    Seversin , dünyayı da seversin, elmayı da, yarini de. Dünyayı yar gibi,yari dünya gibi.
    Yaşamak da, sevmek de o kadar güzel ki, gözleri yaşarıyor insanın. Böyle,manasız bir yazının ortasında aklına geliveriyor işte. Kendini en kısır, en  üretemez duyduğun anda, beyaz ekranın karşısında kendi cehenneminin içinden bir cennet doğuyor. Kimse itiraf edemiyor aradığının saf sevgi
olduğunu. İtiraf edip görebileninse, devası yok.Naif mi dediniz?  Niyeyse böyle diyeceğiniz içime doğmuştu.
  Tuhaf, hala içim pırpır.Oysa yazmaya başlamadan önce böyle değildim. Memuriyetinin  son günlerini  bunalarak sayan ve masasının gizli bir köşesine çentik atan  kalem kadınefendisi gibiydim.

 

 “Bütün iş,Tahir’le Zühre olabilmekte.

  Yani yürekte”(Nazım Hikmet)

 

  Olmadı,yine istediğim gibianlatamadım.Ama durum budur yani : Mesele insan olabilmekte. Beş harfli, fakat uzuuuun uzun zor bir iş.Bu beş harf, hem benim durumumu , hem de diğer pek çok şeyi gayet güzel anlatıyor.Lütfen düşünmeden geçmeyiniz.
O zaman: Hepinize kadınsız-erkeksiz, insanlı insanlı günler dilerim. Artık bundan sonrası size kalmış.