İnsanlar geçip gidiyorken yanımdan, sessiz ve düşünceli yürüyordum yolda. Ağaçlara bakıp dallarının gökyüzüne ulaştığı en yüksek noktayı inceliyordum. Kuşları dinleyip "acaba kuşlar meşe ağacında mı ötüyor, yoksa kavak ağacında mı?" diye söylene söylene gidiyordum bilmediğim yerlere. Sanki gittiğim yerden eminmiş gibi acelem varmışcasına arada bir saatime bakıp yürüyordum hızlı adımlarla. Bana da ancak yürümek yakışır zaten. Bakmak, düşünmek yakışır. İncelemek yakışır ama asla gülüp eğlenmek değil. Karamsar değildim, değilim, değilimdir. Ya da mutluluğum karamsarlıktır. Klasik yalnızlık hikayesi yazmıyorum. Yalnızlık umurumda değil. Birilerinin benimle ilgilenmesi hiç değil. Popüler olmak benimle alakasız. Küçük ve sıcacık bir evde tek yaşayıp yolda saçma şeyler düşünmemek iyidir. Başkalarıyla olursam saçma şeyler düşünürüm. Çoğu kişi demek istediklerimi veya düşüncelerimi anlamaz, anlamıyorlar. Benim anlatma problemim yok. Bazı insanların anlama problemi var. İnsanlarla görüşler paylaşılmıyor. Görüşler dinlenilmiyor, okunmuyor. Bu yüzden görüş yazısı yazmıyorum artık. Vahim bir durumda değilim. Beynimden ve yaşantımdan memnunum. Bunlardan kime ne değil mi? Evet. Hatalıyım. Hayır, hatalı değilim. Herkes kendini anlatır yazılarında ve problemlerini dökerler sayfalara. Bu yüzden saçma değil. Mantıklı da değil. İnsanlar ne tuhaf demeyeceğim. Çünkü insanları anlamama gibi bir problemim yok. Bir problemim varsa insanların bana bakmasıdır. Bunun ne için olduğunu hala anlamış da değilim. Neden yolda yürürken bütün insanlar bana bakıyor? Yolda yürürken bana bakmayan bir insan gördüğümde ki bu çok nadirdir, onun neden bakmadığını sorguluyorum artık beynimde. Hemen yaşantısını tahmin etmeye çalışıyorum. "Acaba kafası çok mu dağınık? Ne derdi var? Parası mı yok? Kimsenin suratına bakmayacak derecede utangaç mı yoksa kızgın mı?" Belki bunu okuyan kişiler içinde bu şekilde düşünmüşümdür, bilemiyorum. Gördüğüm tüm insanların yapabileceği tüm hareketleri gözümün önüne getiriyorum ve bazılarından midem bulanıyor, bazılarını seviyorum bazılarını zararsız bazıları kötü buluyorum. Keşke "bir varmış bir yokmuş. evvel zaman içinde bir prenses yaşarmış. çok mutluymuş. hayatı hiç sıkıcı değilmiş çok macera doluymuş" cümleleriyle başlayan bir masal, hikaye falan yazabilseydim. Ama ne yazık ki sırf bir macera olsun diye köpeğe kedi taklidi yaparak beni kovalamasını sağlayacak derecede komik ve sıkıcı bir hayatım var...
|