DEVRİM

Küçükken, kollarımda egzama çıktığı zamanlar kremi bana babam sürerdi. Her seferinde nasıl sürmem gerektiğini anlatır ve buna rağmen bir sonrakinde de kendisi sürerdi. Koltukta yayılırdı.Çıplak ayaklarımla paytak paytak yürüyerek yanına giderdim ve hemen doğrulurdu. Serçe parmağıyla kremden nar tanesi kadar alırdı. Bizimle alakalı bu ince detaylara bu kadar takıldığı zamanlara kıyasla şu an ben 18 yaşımdayken detay denemeyecek kadar önemli durumlarda bile etkisiz eleman haline geldi. Bugün konuşmak istediğim konu aslında bu değildi ama son birkaç gündür bu anı aklıma gelip duruyor. Şu sıralar izlediğim dizide bir karakter şöyle söylüyordu: Geçmiş dediğimiz şey hafızamıza kazınmış soyut şeylerden ibarettir. Hafıza dediğimiz şeyin doğasında unutmak vardır yani geçmişimiz kesinlik gösteren somut bir şey değildir. Gelecek kavramında ise zaten kesinliğin zerresi yoktur. Kısacası anı yaşamaktan ve keyif aldığımız şeyleri yaparak mutlu olmaktan başka yapabileceğimiz bir şey olmamalıdır. Kendi yorumumla sentezlediğim kadarıyla böyleydi. Bu düşünüş biçimi şu an duvarımda asılı olan bir kitabın bölümüyle tamamen çelişiyor. Benimse bu konuda net bir fikrim yok. Daha doğrusu açıklayamayacağım kadar kompleks düşünceler barındırıyorum.Bu arada düşünmek ve hislerimle mücadele etme durumlarını artık yaşamıyorum diyebilirim. Bunun benim edebiliğimi ve yaratıcılığımı etkilediğini şu anlık düşünmüyorum ve hayata dönmüş gibi hissediyorum. Özgüvenli ve kendime saygılıyım. İstediğim şeylerin peşinden artık daha azimli bir şekilde koşuyorum. Bu benim için bir devrim sayılır. Elizabeth Wurtzel ben de başardım!!!