Güven kısa süreli bir rahatlık benim için. Tıpkı mutluluğun geçiciliği gibi. Soluk ve uçucu. Birine tam anlamıyla bağlanmanın tamamen bir enerji kaybı olduğunu söylemek isterim. O kişiye yüklediğin anlamlar, beklentilerin... Hepsi bu bağı daha da güçlendiriyor. Güçlenmesin bu bağ. Çünkü ilk hali nasılsa en sonunda da o bağ yine o hale gelecek. Her şey ilk zamanki haline dönecek ve kocaman bir sıfır kalacak. İçim çok kötü. Adeta beş günlük kısa bir depresyonun içindeyim. Yalnız hissediyorum ki bu yalnızlık yanımda biri olmasına rağmen hissettiğim bir duygu bu yüzden çok daha acıtıyor. Tedirginim. Sürekli soru soruyorum kafamın içinde. Her şeyi ölçmeye çalışıyorum. Kimse sizin gibi davranmak zorunda değil. Herkesin olaylara vereceği tepki ve hassasiyeti farklı. Herkesten sizin gibi fedakar olmasını bekleyemezsiniz. Bunu bilmeme rağmen acıtıyor. Sanki açık bir yaraya tuz basmanın soyut halini yaşıyorum. Beş metrekarelik odamın duvarları bu düşüncelerle dolu. Başımın tepesinde, yanımda, önümde, arkamda her yerde adeta uçuşur vaziyette bekliyorlar. Sonra aklıma o güzel yüzü geliyor. Pamuk gibi. Daha da çıldırıyorum. Biri beni kurtarabilir mi? Yoksa illa ben mi yapmalıyım.
|