Yazmamın amacı kendimi işe yarar hissetmek ya da en azından bir şeyler hissettiğime inanmak, bir his içinde olmak. Duygularım adeta dondurulmuş, hayal kırıklıklarının sebebiyet verdiği bir işlevini yitirişteler. Çok zor dönemlerde zihnim sığınak olarak hayalleri bulmuş, beni hayatımdan tamamiyle kopararak hayal dünyama hapsetmişti. Sanki bambaşka bir hayat yaşıyordum. Hikayelerimin hepsi kurguydu. Hiç içinde bulunmadığım hikayeleri "hikayelerim" diye benimsemiştim. Bir şeyler beni gerçek olan hayatıma döndürdüğünde kocaman bir boşluğa düşmüştüm. Sıkıntılar bitmişti belki, huzurlu ve sürprizin, kötü şakaların olmadığı bir hayata sahip olmuş da olabilirdim ama bu boşluk hissine engel olamıyordum. Kendi içime geri dönmek istedim. Hayal dünyamın sahte bir cazibesi vardı, orası hikayelerle doluydu, burada yaşamaksa renksizdi. Fakat oraya geri dönmedim. Hayatımda anlatacağım gerçek hikayelerimin olması için biraz sabır gerekiyordu -birazda cesaret belki- Mesele şu ki elde bir reçete varmışçasına yaşanılan bu hayatların aslında gerçek bir reçetesi yok. Bu uydurulmuş sahte reçeteye uyarak devam ettiğim sürece anlatacak hikayelerim olmayacak sanırım. Fakat çevrem beni bu reçeteye bağlı hale getirmiş olacak ki elimi kolumu bağlamalarına rağmen onlara uymadığımda olacaklar gözümü korkutuyor.
|