Her başlangıç bir sondu aslında. Yani her başlangıç bir sona göre yazılıydı. Ne kadar garip dimi? Bir sürü yol var ama hepsinin sonu aynı. Bir sürü başlangıç var ama hepsinin sonunda bir nokta.
Gözlerden ve buluttan akan yaşamın aynı yerde buluşması gibi. Bir o kadar derin olan ama bir yandan aniden hissedip kaybettiğimiz duygular gibi, hatırlamak istediğimiz ama hep boşlukta hissettiren o duygu gibi. Canımızı acıtan şeylerin aslında deli gibi sevdiğimiz şeyler olması gibi. Ağlarken kıvrılan dudaklarımızdan içeri damlayan okyanusun tuzlu tadı gibi...
Aslında bir o kadar karmaşık ama tek cümleyle belki de tek kelimeyle özetlemek gibi: büyük bir kalbin içinde bir sürü minik kalp, minik kalplerin hepsinin durduğu andı sonun başlangıcı. Herkes, herkes için vardı ama kendimiz, kendimiz için vardık.
Tek kelimeyle anlatmak istesem ne derdim: bilinmezliksiz...
Siz ne derdiniz? Uydurun bir şeyler:)
|