Yeni bir gün, yeni bir hayat... Ağladığımın ve güldüğümün yan yana olduğu bir ortamda, yine kendimi bulmakta zorlanıyorum. Hayat bu mu? Büyüme sancıları dedikleri böyle mi oluyor? Aslında kendin hakkındda bildiklerinin hepsinin yanlış olduğu... Gününün her dakikasının olmayan birine bağışlandığı... Kimi zaman kaybolup vakitlerin içinde, trenin çağtığı... Feryat figan koştuğun kimi zaman... Kahkahalar içinde gülerken "En kötü günüm böyle olsun" dediğin... Bir fincan çayla birlikta, bir köşeye kıvrılıp elinde kitap başka dünyalara daldın mı hiç sen? Bunları benden başka yaşayan yok mu? Yoksa uykumu kaçıran bu duygular kişiye mi özel?
|