Düşünüyorum… Yeter artık, düşünmek istemiyorum. Çünkü çok boş… Gerçekten düşünmek o kadar faydasız ki benim için! Hiçbir ürün vermiyor artık beynim. Bomboş düşünüyor. Sadece düşünüyor. Sadece düşü…yor… üşüyor…

Sıkıldım, bunaldım, bıktım, daraldım… Bu kelimelerin tamamını kullanabilirim şu anki ruh halimi anlatmak için. Ama yok, farklı bir şey daha var. Zihnindeki milyonları sıraya koyamama hali… Bunun bir tanımı var mı? “Kafam karışık” çok yetersiz kalıyor bunun tasvirinde. Başka bir tanımı olmalı… “Önem Sırası Karmaşası” olabilir belki. Zihnimde dönen milyonlarca düşünceden ve eylemden hangisinin daha önemli olduğunu, daha önce yapılması gerektiğini kavrayamıyorum ve bu da harekete geçmemi engelliyor. Kendi kendime düşünüp duruyorum, eşinip duruyorum… Ne kadar faydasız… Ne kadar faydasız oldu beynim… Gereksiz milyonlarca şeyle tıkandı, işlevini yitirdi… Şimdi de beni boğuyor. Bu anlamsızlık içimi daraltıyor, nefes alamaz gibi hissediyorum. Kontrol etmesi çok güç olan bir sinire dönüşüyor içimde. Mutsuz değilim. Mutsuz olmamı gerektirecek bir olay yok ortada… Ama neden böyleyim o halde? Neden yaşıyorum bu önem sırası karmaşasını? Neden beynime biraz zaman verip herşeyi yoluna koyamıyorum? Eskiden çok rahat yapardım bunu. “Sakin!”, derdim kendime ve beynim bir parça durulurdu, düşünceler yavaşlardı. Sonra hepsine teker teker bakardım. Önemli olanları önlere, gereksiz olanları arkalara koyardım. Sonra harekete geçer, birer birer yapardım yapmam gerekenleri. Artık bu mekanizma durdu. Kontrol edemiyorum artık. Yaşlanıyor muyum? Yok canım… Bu hale gelmek için fiziksel olarak henüz gencim. Peki öyleyse ne? Neden? Neden yaşıyorum bunu? Al sana zihnimin sonsuz fırtınası içerisine katılacak yeni bir düşünce. Peki bunun önem sırası nedir? Bunu nereye koymalı? Bilmiyorum…