katran karası gecemin perdelerini hoyratça yırtıp atan bir düştün belkide sen .........

 çaresizlik denizinde boğulurken tutunup , umut etmeyi öğrendiğimdin .

hani bir seferinde beni anlat demiştin ya sen bana

ve bende susmuştum ya bir süre.

aslında suskunluk değildi o zamanlar yapmaya çalıştığım hiç farkedebildinmi...

korktum ...  inan şu anda yaşadıklarımı yaşamaktan ...

senin sonsuza kadar susmandan ve bir daha asla konuşmamandan kortum ....  

şimdi her yolun sonunda köşe başlarında sensizliğin zifir karası laneti gizlenmiş .

inan ki sen bilmesende ben seni her doğan günde dileyip

çaresizliklerin en beteriyle sevdim ... artık açıkça da söylüyorum işte sana volem ....

ben seni bir başka ... bambaşka sevdim......

sesinin olmadığı gölgenin bile dolaşmadığı bu hayatımda

inan ki her an ve anlar gibi can teslim etmekteyim

şu kalbimin tek atma nedeni ... sen ... EYY gözbebeğim...

 

 

                                                                                                             

                                                                                                          AS                                                                                                                                              KARDELEN